Νυχτερινή Γλώσσα

-->

Κόκκοι καφέ μιας μηχανής,

βάρος αφόρητο στη πλάτη μου,

μυρουδιά βαριά, μα κάλπικη.

Δεν ήξερα πως σαν γενεί σκόνη,

ο καφές αναδύει πιότερο την αίσθηση του.

Από όλα τα αισθήματα,

η μη πληρότητα είναι το χείριστο λέγουν.

Νερό, καλό χαρμάνι και μπόλικη ζάχαρη.

Έτσι τον πίναν οι παππούδες μας.

Έτσι τον γεύομαι κι εγώ;

Κάποιος, να μου πει το φλιτζάνι.

Κείνο που οι κοκέτες Σμυρνιές τον ορμήνευαν χωρίς την κούπα.

Τρίτη ματιά στο λουλουδάτο τους το σκουλαρίκι,

πρώτη ματιά στα εντός μας,

κείνα, που αρνιόμαστε σθεναρά να σαλέψουμε.

Κάποιος, να μου φέρει την ελπίδα μου.

Κείνη που οι βαλτωμένες Ερινύες άσκοπα μου αφαρπάζουν.

Μήτε πατέρα σκότωσα, μήτε μητέρα.

Ορέστη μ’ ακούς;

Ανάλγητος στο φόνο εσύ,

αλλά μη με θωρείς,

λιποτάκτης εν συνειδήσει εγώ.

Είναι στιγμές που αλητεύω στη σκέψη μου.

Άλλες που γυρνοβολάω στο ασυνείδητό μου,

σαν ρέμπελος σκύλος στη ραστώνη του απομεσήμερου,

στην ύστατη σιέστα του εγώ μου.

Κανένα απ’ τα δυο δεν στέκει όφελος.

Αλήτης στη μία, κόπρος αξιολάτρευτος στην άλλη.

Και τώρα,

στους δρόμους σου Αθηνά άλλο ένα βράδυ.

Στα έγκατα του κεφαλιού του πατέρα σου, κι εγώ σφαδάζω.

Όχι τόσο πόνοι γέννας, μα πόνοι ελλειπτικότητας,

γύρω από το Κρόνο

και σαφώς τον Δία.

Ω ναι!

Μα τον Πατέρα των Θεών,

για μια ακόμη φορά σου κάνω χοές.

Γέρσιμο σ’ αργή κίνηση,

δάκρυ ανθρώπινο για τιμή,

και δάφνη τετιμημένη σε σένα, τούτη τη νύχτα.

Στο πρώτο κρύο του χειμώνα,

στο πρώτο ρίγος του χιονιά.

Εκεί μου λείπεις.

Εκεί η έλλειψη, κάνει κύκλο.

Ολόκληρο!

Κι εγώ εδώ,

Ευκλείδης γαρ,

σαν άλλος γεωμέτρης,

τον κύκλο,

τετράγωνο να θέλω να γενεί.

Κάθε γωνιά να αποπνέει τη ζέστα του καλοκαιριού,

μέσα στο λάκτισμα της ολόλευκης αστερωτής χιονονιφάδας.

Κι εσύ εκεί,

ωσάν τον Σίσυφο,

να σούρνεις την κοτρώνα σου.

Μαρτύριο, διαλεχτό, δεν λέω,

μοίρα βαριά,

τιμή πολύτιμη το δίχως άλλο.

Κι αν στην ανάβαση αυτή, χώρος για άλλον δεν σου μένει,

στη σκέψη σου λογάριαζε πως σάμπως δίπλα είμαι.

Μέσα στις άδειες κούπες του καφέ,

στα μασημένα φύλλα δάφνης,

στους σκόρπιους στο πάτωμα ονειροκρίτες,

γύρω από λόγια φιλικά,

μέσα σε νοσηρούς εφιάλτες,

για μια ακόμη φορά, σε σένα στέκω σκυφτός,

στο μυστήριό σου γλώσσα,

στεφάνι καταθέτω.

Σαν άλλος πια προσκυνητής,

σε άγιους τόπους,

τη δόξα, τη τιμή και τη λατρεία,

με μία λέξη,

με μια πνοή,

λυγάω και ξεψυχάω.

Το δίχως άλλο,

γλώσσα,

εσύ μου έχεις μείνει,

κει που η θύμηση, το άδικο και το παράπονο με λούζει.

Μόνο εσύ,

μέχρι ξανά, σα φάρμακο,

τις πρόσκαιρες πληγές μου να ιάνεις.

(02.11.09)