Καλειδοσκόπιο

-->

Υπάρχει ένα παιχνίδι από τα μικράτα μου.

Στης χρωματικής παλέτας τη δίνη.

Στους διαδρόμους των ευφάνταστων εναλλαγών.

Στα έγκατα του φροϋδικού μυαλού μου.

Αποσβολωμένος σε μία τρύπα,

να κρυφοκοιτάζω χωρίς να νιώθω τύψεις.

Σε μια τόση δα οπή,

την ίριδα να ικανοποιώ.

Μυωπικό παιδαρέλι με περιέργεια,

μαρτύριο από τα λίγα.

Λαχτάρα μόνη και κατάρα,

κόντρα στης Πανδώρας το ένστικτο.

Θολό τοπίο χρωμάτων το ασυνείδητο μου,

σε μια καρδάρα χρυσών λιρών να οδηγεί,

στη κατάληξη ενός βρόχινου ουράνιου τόξου,

σαν τη πλουμιστή ουρά ενός περήφανου παγωνιού.

Κοντόφθαλμος στη γνώση μου, μα την αλήθεια.

Στυγνός κλέφτης χρωματισμών, που δεν έζησα.

Γιατί, ποιος ο λόγος να κλέβεις κάτι που κατέχεις,

πέραν της αιωνίας και ακατανίκητης μανίας;

Μεγάλος πια, συνεχιστής σωστός του παιχνιδιού εκείνου.

Κραδαίνω καθημερνής το σπαθί μου, σαν άλλος ιππότης,

σχίζω τους δράκους, τους οχθρούς, φαντάσματα και πλήξεις.

Έμαθα βλέπεις, πως οι ιππότες δεν λεηλατούν χωριά και αναμνήσεις.

Στη στρογγυλή τη τράπεζα, για μια φορά ακόμη,

με το σπαθί απόμερα να μη μου φέρνει λοιπές υποχρεώσεις.

Μονάχος και σκεπτόμενος, κρατώντας το κεφάλι.

Που πήγαν όλοι οι άλλοι; Αργοπορία στα ραντεβού δεν πρέπει.

Στη τσέπη έχω πάντοτε εκείνο το παιχνίδι,

να μου θυμίζει στις αναμονές, τα περασμένα ετούτα χρόνια.

Μέσα σε μια σχισμή κοιτώ με το ένα μου το μάτι,

συλλαβιστά προφέρω θαυμασμό, που μήτε οι οδηγίες, μήτε το χρέος τον προστάζουν.

Στης προσμονής την ώρα, εκεί που όλα λες και μένουν ίδια,

απαράλλακτα,

από τη λαίλαπα του χρόνου.

Εκεί καταλαβαίνουμε πόσο έχουμε αλλάξει.

Σύγκριση – όσο να πεις – θεϊκή,

μπάνιο στα νερά της άφεσης και της αποτίμησης.

Μόνο λουσμένος από την αίσθηση της επαναβίωσης,

μπορείς να εκτιμήσεις, εκείνα που το καλειδοσκόπιο απλόχερα σου προφέρει.

υ.γ. Αφιερωμένο σε μια ψυχή που μου είπε ότι το προηγούμενο ποίημα της άρεσε, και μου έδωσε θάρρος να ανεβάσω άλλο ένα.