8 Νοεμβρίου 2009

Καλειδοσκόπιο

-->
Υπάρχει ένα παιχνίδι από τα μικράτα μου.
Στης χρωματικής παλέτας τη δίνη.
Στους διαδρόμους των ευφάνταστων εναλλαγών.
Στα έγκατα του φροϋδικού μυαλού μου.
Αποσβολωμένος σε μία τρύπα,
να κρυφοκοιτάζω χωρίς να νιώθω τύψεις.
Σε μια τόση δα οπή,
την ίριδα να ικανοποιώ.
Μυωπικό παιδαρέλι με περιέργεια,
μαρτύριο από τα λίγα.
Λαχτάρα μόνη και κατάρα,
κόντρα στης Πανδώρας το ένστικτο.
Θολό τοπίο χρωμάτων το ασυνείδητο μου,
σε μια καρδάρα χρυσών λιρών να οδηγεί,
στη κατάληξη ενός βρόχινου ουράνιου τόξου,
σαν τη πλουμιστή ουρά ενός περήφανου παγωνιού.
Κοντόφθαλμος στη γνώση μου, μα την αλήθεια.
Στυγνός κλέφτης χρωματισμών, που δεν έζησα.
Γιατί, ποιος ο λόγος να κλέβεις κάτι που κατέχεις,
πέραν της αιωνίας και ακατανίκητης μανίας;
Μεγάλος πια, συνεχιστής σωστός του παιχνιδιού εκείνου.
Κραδαίνω καθημερνής το σπαθί μου, σαν άλλος ιππότης,
σχίζω τους δράκους, τους οχθρούς, φαντάσματα και πλήξεις.
Έμαθα βλέπεις, πως οι ιππότες δεν λεηλατούν χωριά και αναμνήσεις.
Στη στρογγυλή τη τράπεζα, για μια φορά ακόμη,
με το σπαθί απόμερα να μη μου φέρνει λοιπές υποχρεώσεις.
Μονάχος και σκεπτόμενος, κρατώντας το κεφάλι.
Που πήγαν όλοι οι άλλοι; Αργοπορία στα ραντεβού δεν πρέπει.
Στη τσέπη έχω πάντοτε εκείνο το παιχνίδι,
να μου θυμίζει στις αναμονές, τα περασμένα ετούτα χρόνια.
Μέσα σε μια σχισμή κοιτώ με το ένα μου το μάτι,
συλλαβιστά προφέρω θαυμασμό, που μήτε οι οδηγίες, μήτε το χρέος τον προστάζουν.
Στης προσμονής την ώρα, εκεί που όλα λες και μένουν ίδια,
απαράλλακτα,
από τη λαίλαπα του χρόνου.
Εκεί καταλαβαίνουμε πόσο έχουμε αλλάξει.
Σύγκριση – όσο να πεις – θεϊκή,
μπάνιο στα νερά της άφεσης και της αποτίμησης.
Μόνο λουσμένος από την αίσθηση της επαναβίωσης,
μπορείς να εκτιμήσεις, εκείνα που το καλειδοσκόπιο απλόχερα σου προφέρει.
υ.γ. Αφιερωμένο σε μια ψυχή που μου είπε ότι το προηγούμενο ποίημα της άρεσε, και μου έδωσε θάρρος να ανεβάσω άλλο ένα.

19 σχόλια:

  1. Για να γυρνάς τα περασμένα ξανά στο τώρα.. και να ικανοποιείς κάθε σου επιθυμία που έμεινε ανεκπλήρωτη..
    Για την ηδονή του ματιού και των αισθήσεων που έμειναν πίσω στα παλιά...
    Δεν είχα ποτέ τέτοιο παιχνίδι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με φέρνεις σε δύσκολη θέση, γιατί δεν ξέρω τι να γράψω....τεσ πα..
    Απλά υπέροχο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. στα μικράτα σου αγάπη μου παλιόγρια κοιτούσατε την φωτιά και κάνατε ούγκ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Hφαιστίωνας: Η αλλαγή στη ροή της ζωής είναι νόμος αγαπητέ μου. Μεγαλώνουμε και συνήθως ωριμάζουμε. Άλλες φορές σαν το καλό κρασί, άλλες πάλι γινόμαστε ξύδι! Και ποτέ δεν κοιτάμε το παρελθόν. Είναι όμως και κάποιες στιγμές που πρέπει να ρίχνουμε κλεφτές ματιές για πολλούς και διαφορους λόγους.

    Είναι όμορφο παιχνίδι το καλειδοσκόπιο. Είχα ένα μικρός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Φούλη: Δεν πειράζει βρε. Δεν εκβιάζουμε εδώ το σχολιασμός. Χαίρομαι που σου άρεσε όμως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Mahler: Βρε παλιόγερε. Πάλι λάθος κάνεις. Εσύ καθόσουν στη φωτιά και έκανες ουγκ. Εγώ ημουν παρών στα εγκαίνια της Ακρόπολης. Έλεος...καταραμένο αλτσχάιμερ που τον χτύπησες τόσο νωρίς! Χαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. κι εγώ είχα ένα καλειδοσκόπιο μέχρι που το έσπασα από τα νεύρα μου γιατί όσο κι αν το ανακάτευα μου έδειχνε πάνω-κάτω την ίδια εικόνα. dust in the wind...
    (καλέ συνέλθετε εσύ κι ο μάλερ, τι να πω κι εγώ που είδα το πρώτο ψάρι να βγαίνει στη στεριά και να γίνεται σαύρα;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. αυτά τα σχόλια πια μου θύμισαν το ΄μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος΄.Καληνύχτα αρχάνθρωποι των πετραλώνων, αυστραλοπίθηκοι και κρομανιόν ;)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Scatterbrain: Καλέ το καλειδοσκόπιο δεν είναι View Master για να αλλάζει συνεχώς εικόνες. Χαχαχα!

    (καλέ εσύ είσαι μικρότερος από εμάς από ότι έχω καταλάβει...μας κοροϊδεύεις κιόλας;;;...χαχα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Τhanos: Μα κατάλαβες αγαπητέ μου, ήρθε ο Mahler και γάμησε το post! Χαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. e ναι στα πόστ είμαι μόνο τοπ τα γαμάω πάντα χαχαχαχαχαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πανέμορφο... Απλά πανέμορφο..
    Σχεδόν εθιστικό το συναίσθημα των χρωμάτων όταν παίζουν με το φώς και αγγίζουν το μάτι μας...
    Φιλιά πολλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. "έλα να παίξουμε..θα σου χαρίσω την βασίλισσα μου...ήταν μια φορά η αγάπη μου, τώρα δεν έχω πια αγαπημένη...."
    Αφιερωμένο σε εσένα γιατί με άγγιξε πολύ το ποιήμα σου!
    Φιλί γλυκό καλέ μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @Estella: Χρώμα και φως είναι άρρηκτα δεμένα και αρμονικά. Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @Next Day: Χαίρομαι που σε άγγιξε και ευχαριστώ για τη γλυκιά αφιέρωση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μην ακούς τη γραία...είναι υπέροχα χρωματισμένα τα λόγια σου και απλά ζηλεύει γιατί ακόμα δεν έχε συνηθίσει το μονοτονικό σύστημα! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;