Μετρώντας τις Νύχτες

Σήμερα γύριζα κάπου στις τρεις μέσα στην εθνική οδό. Χαμένος μέσα στις σκέψεις μου. Τη μισώ τη νύχτα, όσο παράξενο κι αν σας ακούγεται. Το βράδυ είναι επικίνδυνο. Σκέφτεσαι και δεν έχεις το φως του ήλιου να σε λούζει με αισιοδοξία. Λατρεύω τη μέρα, έστω κι αν ξοδεύω πολλές ώρες της στον ύπνο μου. Αργόσχολος με συνέπεια. Βλέπετε, τις σκοτεινές εκείνες ώρες, οι σκέψεις μένουν μετέωρες σαν κακές σκιές πάνω από το κεφάλι σου.

Τα περισσότερα μου κείμενα, τα γράφω μέσα στις βραδινές ώρες. Σπάνια θέλω να εξομολογηθώ κάτι το πρωί. Τότε φαίνομαι ολοκάθαρα σε όποιον περάσει. Δεν μου αρέσει να είμαι διάφανος στον οποιοδήποτε, παρά μονάχα σε εκείνους που επιλέγω, στους φίλους μου, στους δικούς μου ανθρώπους και στην αγάπη μου. Μόνο εκεί. όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν καλά ότι είμαι από τα πιο κλειστά άτομα. Ίσως για αυτό να έχω επιλέξει αυτό τον τρόπο να εκτονώνομαι. Ένα ευαίσθητο σπασικλάκι, σχεδόν δραματικό, που ξέρει πολύ καλά ότι δεν είναι κάτι σημαντικό. Γράφει συμπαθητικά κείμενα και θέλει να φροντίζει τους αγαπημένους του ανθρώπους. Είμαι προστατευτικός και περιποιητικός εκεί που θέλω. Αλλού είμαι ένα ακοινώνητο άτομο, σχεδόν σνομπ που περνάει συχνά απαρατήρητο. Δεν ξέρει να φλερτάρει, ξέρει όμως να αγαπάει, όταν και εφόσον το θέλει. Αυτός είμαι εγώ…και κάποιοι μπορεί να πουν ότι αυτό λέγεται ελλιπής αυτοεκτίμηση. Εγώ θα έλεγα ότι καλείται απλά αυτογνωσία.

Δεύτερο βράδυ και έχω την ανάγκη να γράψω για να μη τρελαθώ, για να μη με πάρει από κάτω. Και νομίζω ότι δουλεύει. Δεν θέλω να κοιμηθώ. Δεν ξέρω αν πρέπει πάλι να πιω για να με πάρει ο ύπνος. Μπορεί και να πρέπει. Σας έχω πει ότι μισώ τη νύχτα; Ααα…ναι…το είπα!

Μια νύχτα ακόμα πρέπει να παλέψω με τη λογική. Ποιος ανακάλυψε αυτή τη παρανοϊκή έννοια; Ποιος μαλάκας όρισε ότι πρέπει να μας καθορίζει; Όλοι οι φίλοι το θεωρούν λογικό, αναμενόμενο, αψυχολόγητο, ό,τι μπορούν να πουν για να με αλαφρύνουν. Μόνο ένας, ο πιο ορθολογιστής φίλος μου με κατάλαβε. Δεν το περίμενα! Εκείνος που πρόσμενα να μου δώσει τις πιο αποκαρδιωτικές απαντήσεις…με ένιωσε. Ξέρεις γιατί; Γιατί ήταν ο μόνος που με ξέρει σαν αδερφό του. Ήταν εκείνος που σε μια μεταμεσονύχτια Πειραιώς, μου είχε πει το αμίμητο: «Βρε Μηδενικέ…είσαι ερωτευμένος!». Είναι ο μόνος που κατάλαβε τι ένιωθα, γιατί αμέσως πρόσθεσε ότι τόσα χρόνια που με ξέρει, δεν με είχε ξαναδεί έτσι. Μόνο αυτός! Όλοι κατάλαβαν ότι πονάω…δεν έχω παράπονο από τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου. Θα ήταν ντροπή μου να πω κάτι τέτοιο. Είμαι περήφανος για αυτούς, γιατί ξέρουν ότι είμαι δίπλα τους χωρίς ανταλλάγματα. Και αυτή τους τη συνέπεια λόγων και έργων, δεν τη λογαριάζω ως βάρος.

Θα είναι πολλές οι μέρες από εδώ και μπρος που θα πρέπει να πάω έτσι για ύπνο. Χαλάλι! Αρκεί να είσαι μόνο ευτυχισμένος. Σε αγαπώ τόσο πολύ που δεν θέλω τίποτε άλλο. Κι ας είσαι μακριά μου. Πέστα ρε Πέγκυ καλύτερα από μένα…και μην δω κακό σχόλιο…έχω το ακαταλόγιστο. Δεν πίστευα ότι ποτέ ένα τραγούδι σαν αυτό θα το ένιωθα τόσο μα τόσο πολύ…

Καληνύχτα σας!