Εγκόσμια Αγιοσύνη

-->

Χίλιοι άγιοι χωράνε, βία σ’ αυτό τον κόσμο.

Τα φωτοστέφανα μας στέρεψαν, στο πέρασμα του χρόνου.

Εκπτώσεις στη σεπτότητα δεν γίνονται πια.

Το μαγαζί ξεπούλησε κι ο ιδιοκτήτης μόνος στέκει στη πόρτα.

Υπήρξα άγιος στις παραμονές της Δημιουργίας.

Ποτέ κολασμένος, παρά μόνο τις Κυριακές.

Τις μέρες εκείνες της σχόλης, της νώθρας αεργίας.

Τότε μόνο ξυπνούσε το διαβόλι μέσα μου.

Μετάνοιες πολλές εμίσησα.

Σε ένα σκαμνί καθήμενος, σαν το τιμωρημένο τέκνο.

Μονάχα τότε, με τις άρρηχτες βιγλιές στο χέρι.

Μα από τότε αγνότητα και εγκράτεια.

Κυνηγημένος κλέφτης, με τα λάφυρα στο χέρι.

Επιλογή σκληρή πούθε να τ’ αφήσεις.

Φονιάς θρασύς με τη μαχαίρα ανά τη χείρα.

Απραξία δειλή στο ίδιο σου το σώμα να το χώσεις.

Μονάχα μια φορά θυμάμαι σα μωρός.

Κείνη σε τούτο το κατώφλι.

Αμαρτωλός, δίχως καμιά αμφιβολία.

Μα αυτή την αμαρτία δεν δύναμαι να αναγνωρίσω.

Η τιμωρία πάντα ίδια μένει.

Βλέπεις ο άγιος Πατέρας, μόνος κριτής εξ ουρανών.

Γέλωτας βαρύς εξ άνωθεν, στα μούτρα μου μεμιάς.

Φωνή τραχιά, ωσάν εκείνη της ψυχής μου σε θρήνο.

Από όλες τις πίκρες, μονάχα μια για σας εδιάλεξα.

Μίσος τρανό με διακατέχει.

Πίσω στα έγκατα της γης, στα βάθη των μυαλών σας.

Κει βρίσκεται η λύσις σας, κείθε κι η τιμωρία.

Το λέω ξανά, το λέω περήφανα.

Την αγιοσύνη δεν την ζήλεψα,

Μήτε έκπτωτος εθέλησα να γίνω.

Μετέωρος στο ουδέτερο, στη μείζονα την τιμωρία.

Αν μάνα μια αναλογεί σε όλους μας.

Ένας πατέρας κλήρος λήγοντας.

Τότε με σιγουριά θα πω πως ένα θα ‘ναι βάρος.

Ο ίδιος μας ο εαυτός,

εκείνος, μόνο κείνος.

Και μες το καθαρτήριο, πιο κάτω από τα αστέρια.

Και μέσα στο παράδεισο, πιο δίπλα από την πύλη.

Σιμά σε εμένα, θα ‘μαι εγώ,

στους ώμους μου, το μόνο και παντοτινό φορτίο.