Στροφές στους Δρόμους της Αθήνας

Χτυπάνε τα δάχτυλα πάνω σε πλήκτρα. Ήχοι γραφομηχανής στο υπόβαθρο, σχεδόν ανεπαίσθητοι. Ιστορίες που έχουν γραφεί - όχι και τόσα πολλά χρόνια πίσω - παίρνουν σάρκα και οστά απ’ τα λόγια. Στόματα που ανοιγοκλείνουν και ανάσες καπνού που βγαίνουν κάποιες φορές αργά και σταθερά, άλλες γρήγορα και άναρχα από το γέλιο.

Το μυστήριο της επαφής πάντα θα με εκπλήσσει. Ανήμπορος στέκομαι μπροστά από τους κανόνες της “χημείας”. Αυτής που δένει τους ανθρώπους με μια αόρατη κλωστή…τόσο ελαστική, όμως, που τους δίνει το χώρο τους. Μαγικό πράγμα η επικοινωνία, χάρισμα αδιαμφισβήτητο.

Όταν με έναν άνθρωπο μοιράζεσαι το παρόν σου, είναι όμορφο. Όταν με τον ίδιο άνθρωπο, όμως, μοιράζεσαι και το παρελθόν σου, είναι ευλογία. Το μέλλον, βέβαια, ποτέ αν είσαι σώφρον δεν το σχεδιάζεις, αλλά το κτίζεις. Χωρίς πολλές συζητήσεις, χωρίς μεγάλες κουβέντες.

Λίγους ανθρώπους έχω πάει εκεί. Εκεί ψηλά που βλέπεις όλη την Αθήνα και τρως μια από τις πιο όμορφες τροφές που έφτιαξε αυτή η πόλη. Κάπου εκεί δίπλα από την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Μετά ψηλά…ανάμεσα σε τόσα ζευγάρια, σε τόσους φίλους που ήρθαν να πούνε τον πόνο τους με μια μπύρα στο χέρι. Εκεί έχω πάει τόσα λίγα άτομα. Εκεί έχω αποτυπώσει κάθε μία τις στιγμές μου, τόσο που μπορώ να τις απαριθμήσω και να τις εξιστορήσω.

Μετά ήρθε η ώρα της θάλασσας. Μέσα σε ένα βράδυ μια ποικιλία τοπίων που δεν έμελε να τελειώσει. Δίπλα στα θολωμένα παράθυρα, εμείς να γελάμε. Να διασκεδάζουμε με τον δικό μας τρόπο και να καπνίζουμε. Μόνοι μέσα σε μια θάλασσα λάγνου έρωτα, παράνομου ειδυλλίου και ρομαντικής αποβλάκωσης.

Έπειτα στο άβατο. Στο δικό σου καταπατημένο Άγιο Όρος. Οδηγήτρια ξεχωριστή, παρότι την έχασες την Καλλιδρομίου. Ελπίζω να στο συγχωρέσει και να κατορθώσεις το ρίξεις στο περασμένο της ώρας. Δεν μπορούσες να το δικαιολογήσεις βλέπεις και στο ποτό. Λίγο μετά εναλλαγή ρόλων, κάπου κοντά σε μια οδό της Κυψέλης. Δοσμένη υπόσχεση για επιστροφή οπωσδήποτε!

Τέλος…ήρθε το τέλος. Για όλα υπάρχει ένα βραχυπρόθεσμο τέρμα. Τρέχεις το κατοστάρι και βλέπεις τι έκανες. Παγκόσμιο ρεκόρ; Πανελλήνιο; Τίποτα; Ό,τι και να έχεις καταφέρει, όμως, γεγονός είναι ένα. Όσο έτρεχες ήταν πολύ όμορφα, και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο βάζεις όρκο ότι θα ξαναμπείς στο ταρτάν.

Έχεις πράγματι τα πιο όμορφα μαύρα μάτια που έχω δει. Είναι τόσο υγρά και εκφραστικά που σχεδόν δεν μπορείς να τα κοιτάξεις. Κάποιος μου είχε πει κάποτε ότι με τη ματιά μου είναι σαν να τον κοιτάω βαθιά μέσα του. Απειλητικό δεν ακούγεται; Και είχε δυο μαύρα μάτια σαν και σένα. Όχι το ίδιο ωραία, όχι τόσο ζεστά. Εσύ, λοιπόν, με κάνεις να ηρεμώ τόσο δίπλα σου και να βγάζω τον πιο σαχλό εαυτό μου. Δεν ξέρω αν έχω αλλάξει από τότε που με γνώρισες, ξέρω όμως ότι σε αγαπάω πολύ…και πολύ ουσιαστικά.

Ας πιούμε, λοιπόν, σε μια βραδιά περιήγησης και εξερεύνησης. Σε στιγμές ουσίας και αλήθειας. Σε μια βραδινή βόλτα…σχεδόν ερωτική…κάπου στους δρόμους αυτής της λατρεμένης πόλης…

υ.γ. Η αφιέρωση είναι συγκεκριμένη και τη στηρίζω 100%!! Μην ακούσω, λοιπόν, γκρίνια!