10 Νοεμβρίου 2009

O Yann και η Μπάλα


“Πιάσε την σου λέω, πιάστην!”, φώναξε ο Yann στο Matthias.


Η μπάλα εκσφενδονίστηκε μεμιάς και έκανε μια μεγάλη έλλειψη. Τόσο ψηλοκρεμαστή που θα τη ζήλευε και ο καλύτερος παίκτης volley, κρύβοντας για ένα δευτερόλεπτο τον ήλιο από το οπτικό πεδίο του Yann. Ο ξανθός μπόμπιρας με τις ίσιες αφέλειες χάζευε το παράξενο αυτό σουτ του. Το στόμα του ανοικτό, με το ένα δόντι να λείπει. Η μαμά είπε, ότι θα το έβαζαν στο μαξιλάρι και η νεράιδα θα του έφερνε ένα δώρο. Την επόμενη μέρα, προφανώς με τη συνδρομή της νεράιδας, αριβάρισε και η ωραιότατη μπάλα, η οποία αυτή τη στιγμή εκτελούσε ένα ωραιότατο, σχεδόν συγκινητικό, σουτ.


Στην άκρη της έλλειψης δεν έμελλε να βρίσκεται ένα καζάνι λίρες, όπως συνηθίζεται με το ουράνιο τόξο, αλλά το τείχος ή απλά ένας τοίχος. Η μπάλα έπεσε πάνω στη κορυφή του και έκανε τρία-τέσσερα αναπηδήματα. Η καρδιά του Yann πάγωσε. Ας ήξερε λίγο φυσική, να γνώριζε τι φορά θα πάρει τώρα το στρογγυλό σωματίδιο. Κράτησε την ανάσα του και ορθάνοιξε τα μάτια του. Το γαλανό του βλέμμα ήταν επικεντρωμένο απόλυτα πάνω στη μπάλα που έκανε τα τελευταία πηδήματα. Πρέπει να ήταν καμιά δεκαριά όταν τελικά έμεινε στάσιμη στη κορυφή του τοίχου.


Σήμερα ο Yann θυμάται ξεκάθαρα εκείνο τον τοίχο. Παραδίπλα έμενε με τους δικούς του, καμιά διακοσαριά μέτρα, αλλά εκεί μόνο είχε ένα καλό άπλωμα για να παίζουν τα παιδιά της γειτονιάς ποδόσφαιρο. Κάτω από αυτόν τον τοίχο! Δεν του είχε κάνει ποτέ εντύπωση ότι ήταν ζωγραφιστός. Τόσοι και τόσοι ήταν στην πόλη. Μπετονένιες γκρι στοιβάδες, που τουλάχιστον με graffiti έδιναν μια χαρωπή νότα στην κατά τ’ άλλα αδιάφορη ζωή που εξελισσόταν.


“Θα ανέβω να την πιάσω”, αναφώνησε. Δεν ήξερε βέβαια πως, αλλά ήταν σίγουρος ότι θα βρει κάποιο τρόπο. “Yann, οι γονείς μας, μας λένε να μη σκαρφαλώνουμε στο τοίχο”, είπε η Anna με ένα ύφος ανησυχίας. “Εγώ θα το κάνω”, σκέφτηκε ο μικρός Yann. Δεν πρόλαβε να κινήσει προς τον τοίχο και ένας δυνατός άνεμος φύσηξε και έσπρωξε τη μπάλα προς την αντίθετη μεριά, από εκείνη που στέκονταν και κοίταζαν τα παιδιά. Ο Yann αμέτοχος να παρακολουθεί μια πτώση στην άλλη όχθη, για την οποία πλέον δεν είχε την ευχέρεια να κάνει τίποτα. Και κάπως έτσι η μπάλα κατέληξε στην άλλη μεριά του τείχους.


Το βράδυ, ο Yann έτρωγε το σνίτσελ του με δυσθυμία. Δεν μπορούσε, βλέπετε, να αγνοήσει ότι το πρωί είχε χάσει την αγαπημένη του μπάλα, στη πρώτη μάλιστα μέρα κατοχής της. Είχε γυρίσει στο σπίτι κλαμένος, γεμάτος μύξες. Ο μπαμπάς τον διαβεβαίωσε ότι αύριο θα του αγόραζαν μια άλλη και έτσι θα είχε δύο δώρα γενεθλίων, πέρα από το πάζλ που του είχαν αγοράσει. Όσο μίλαγε με το μπαμπά του στο σαλόνι, η μαμά στη κουζίνα έβαζε τα κεράκια στη τούρτα του Yann. Δέκα χρόνια πίσω, εννέα Νοέμβρη, όπως και σήμερα, ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της. Σκούπισε το δάκρυ που έσταξε από το μάτι της και με μια ολόφωτη τούρτα κατευθύνθηκε στο σαλόνι.


Η μητέρα του έπλενε τα πιάτα, όταν οι ειδήσεις έπαιζαν τα γεγονότα. Είχε προηγηθεί βέβαια μια αναμπουμπούλα στη γειτονιά, χωρίς κανένα εμφανή λόγο. Ο πατέρας του Yann είχε σηκωθεί από τη πολυθρόνα και έκανε βόλτες πέρα-δώθε. Δεν μπορούσε ο μικρός να καταλάβει τι ακριβώς γινόταν. Οι συνδιαλέξεις της μάνας του και του πατέρα του γύριζαν συνέχεια γύρω από το τείχος. Μα καλά, τόσο πολύ είχαν στεναχωρηθεί κι αυτοί για τη μπάλα που έχασε το μεσημέρι;


Ο πατέρας του Yann γύρισε από τη κουζίνα που είχε αποσυρθεί λίγο με τη μητέρα του, αφού βέβαια τον είχαν αφήσει μονάχο να παίζει με ένα τρενάκι και εκείνοι κάτι ψιθύριζαν δίπλα στο ξύλινο πάγκο. Πρώτη φορά τους είχε δει έτσι ο Yann. Ο πατέρας του έσκυψε και τον χάιδεψε στο κεφάλι. “Yann, θες να πάμε να πάρουμε πίσω τη μπάλα σου;”. Ο μικρός ξανθομάλλης έμεινε στήλη άλατος. “Τώρα;”, ρώτησε με ένα απερίγραπτο βλέμμα απορία. Η απάντηση του πατέρα του απλή, λακωνική και με ένα τεράστιο χαμόγελο, “Ναι αγάπη, τώρα αμέσως!”…


28 σχόλια:

  1. Απόφαση που πάρθηκε σε λίγη ώρα, και έμεινε στην ιστοριά για πάντα...
    :)
    Ωραία ιστορία..
    Παίζει να είναι αληθινή;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μόλις είδα Yann σκέφτηκα Tiersen...η συνέχεια όμως υπήρξε ακόμα πιο "δυνατή" Αν είναι τα τείχη που παράλογα στήνονται από ανθρώπινα μυαλιά να γκρεμίζονται από ανθρώπινα χέρια σε μια νύχτα, σε μια ωρα, σε ενα λεπτό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ηφαιστίωνας: Απόφαση που εν πολλοίς στηρίχθηκε πάνω στη παρανόηση μιας ανακοίνωσης. Όχι, φίλε μου, δεν είναι αληθινή. Είναι καθαρή μυθοπλασία. Φαντάζομαι, όμως, ότι σίγουρα θα μπορούσε να είναι και πραγματική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. One Happy Dot: O Tiersen παίζει στο video από κάτω βέβαια. Δεν θα μπορούσα να βάλω κάποια άλλη μουσική. Και το όνομα του ήρωα το πήρα από το Τiersen.

    Μακάρι να γκρεμίζονται όλα τα τείχη που ανεβαίνουν στις ζωές των ανθρώπων έτσι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μπράβο πολύ όμορφη,αληθινά ανθρώπινη και επίκαιρη η ανάρτηση σου.
    Καλό βράδυ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. αν δεν σχολιάσει ο μάλερ κάτι για τον ματίας και τον γιάν, δεν ολοκληρώνεται η ανάρτηση. ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ιστορικός ο συνάδελφος ή απλό ενδιαφέρον για όσα συμβαίνουν στον κόσμο; Πολύ καλογραμμένο, μπράβο. Μου θύμισε Goodbye Lenin.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Στο check point charlie είχαν μουσείο με όλα τα μέσα που χρησιμοποιούσαν οι ανατολικοί να δραπετεύσουν από το τείχος.
    Επίσης είδα εκεί σε ταινία όταν ολόκληρη οικογένεια προσπάθησε να δραπετεύσει ανεπιτυχώς με αερόστατο.

    Τι συγκλονιστηκό να περπατάς δίπλα στους σταυρούς εκεί που είχαν εκτελέσει όσους θέλησαν να δραπετεύσουν.

    Το Βερολίνο είναι η πόλη που με συγκλόνησε.
    Είναι η πόλη που αγαπάω πάρα πόλύ.

    Τι πέρασαν οι άνθρωποι εκεί;
    Δεν χωρά σε ανθρώπινο μυαλό όλο το σκηνικό.
    καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Φούλη: Παντα οι μεγάλες ιστορικές στιγμές αναδεικνύονται από τις απλές ανθρώπινες ιστορίες. Αφού έτσι κι αλλιώς όλα εκεί καταλήγουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Scatterbrain: Μπα δε νομίζω να σχολιάσει! Είδα μεγάλο κείμενο και δεν είχε τα γυαλιά της πρεσβυωπίας μαζί του! Χαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Nikos: Οικονομολόγος ο συνάδελφος! Χαχα! Καμιά σχέση δηλαδή! Ήταν απλά ένα κείμενο που είχα σχεδιάσει να γράψω εδώ και καιρό για αυτή τη μέρα, και το δούλευα λίγο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @Bear: Οι γερμανοί σίγουρα δεν έχουν το μονοπώλιο στη ταλαιπωρία. Αυτό θα ήταν μεγάλο ψέμα ανά τους αιώνες. Το ζήτημα όμως είναι ότι η πτώση του τείχους ήταν αναμφίβολα ένα σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας.

    Το Βερολίνο κι εγώ το αγαπάω, το έχω πει άλλωστε σε αυτό το blog! Τρομερή πόλη αντιθέσεων που δεν σε αφήνει να βαρεθείς ούτε στιγμή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. εγώ θέλω να την σκέφτομαι σαν αληθινή..και να φαντάζομαι την χαρά του Yann όταν θα ξαναπήρε στα χέρια του την αγαπημένη του μπάλα!
    Φιλί γλυκό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ευτυχώς δεν ήταν εκεί η Παπαρήγα να πετάξει τη μπάλα πίσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @Next Day: Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και αληθινή. Και είμαι σίγουρος ότι ο "φανταστικός" Yann θα κατουρήθηκε από τη χαρά του. Πόσο μάλλον που χρόνια μετά θα μπορεί να θυμάται το γεγονός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Τελικά ρε παιδί μου η αφήγηση ενός γεγονότος μέσα από μια απλή καθημερινή ιστορία έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη από άλλο ένα διθυραμβικό άρθρο για την πτώση του τείχους. Πολύ τρυφερό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. ωραία ιστορία.. πολύ κοντά στο τι όντως έγινε εκείνη τη μέρα. είχες ξυπνήσει σε μια πόλη χωρισμένη και μετά από λίγο, μπορούσες να πας όπου ήθελες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ωραία ιστορία και διαφορετική!
    Μας ταξίδεψες στο "ανθρώπινο" τείχος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αχ, διαβάζοντας τις πρώτες λέξεις του κειμένου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @Wilma: Μα Βιλμάκι, το κρίνω και από τον εαυτό μου, που αρέσκομαι στο να μαθαίνω ιστορικά γεγονότα μέσα από προσωπικές ιστορίες ανθρώπων. Και φέτος υπήρχαν πολύ ωραίες εκπομπές στη τηλεόραση επ' ευκαιρία των εορτασμών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @Μικρός Ναυτίλος: Δεν είναι φοβερό αν το καλοσκεφτείς; Είναι σα να λέμε από αύριο η Κύπρος δεν θα είναι πια διχοτομημένη. Και σκέψου τι σήμαινε αυτό για μια χώρα σαν τη Γερμανία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. @KitsosMitsos: Είναι ιστορία καθημερινή που μπορεί να αφορά πολλά ακόμα τείχη που στέκουν ανάμεσα στους ανθρώπους ανά τον τον κόσμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. @Another George: Έλα βρε...μη συγκινήσε! Δεν έχουν περάσει και τόσα δα πολλά χρόνια από τότε που ήσουν παιδί!

    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. ωραία ιστορία! όπως άλλωστε και το background των γεγονότων εκείνης της μέρας :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;